Druga co do wielkości wyspa na Bałtyku, zwana wyspa wiatrów i słońca. Południowa cześć to obszary stepowe, wpisane na listę UNESCO.

Czas trwania:

  • Środkowa część wyspy około 1,5 – 2 h 
  • Na północ od mostu około 2,5 h (bez wstępów)
  • Południowy kraniec Olandii około 3,5 h (bez Eketorp)
  • Dojazd z Karlskrony: ok. 1 godziny (90 km)

Atrakcje po drodze (opcje):

  • otoczone murem obronnym średniowieczne nadmorskie miasteczko Kristianopel (idealne miejsce na przerwę na kawę!)
  • wędzarnia ryb w Brömsebro (a także sklep ze szwedzkimi delikatesami i kawiarnia)
  • huta szkła Pukeberg w Nybro (lunch/pokaz dmuchania szkła/wystawy/sklep)
  • Kalmar (patrz program wycieczki po Kalmarze)

Zanim wjedziemy na most prowadzący na Olandię zatrzymujemy się na wyspie Svinö, gdzie zaczyna się Most Olandzki (Ölandsbron). Most ukończono w 1972 roku, ma 6 km długości i był przez wiele lat najdłuższym mostem w Europie. Oprócz widoku na most możemy oczywiście również podziwiać po raz pierwszy widok na Olandię.

Przekonawszy się o wytrzymałości mostu, przejeżdżamy nim na wyspę, próbując po drodze ocenić jej długość. Przy 140 km długości południowy i północny kraniec wyspy giną za horyzontem. Cieśnina Kalmarska, którą właśnie przecinamy, to tez znany szlak wędrówek ptaków – od wiosny do jesieni można spodziewać się sporych stad np. edredonów czy żurawi.

WARIANT KRÓTKI – ŚRODKOWA CZĘŚĆ WYSPY

Wizytę na wyspie rozpoczynamy od wjechania na biegnący przez całą długość wyspy wapienny grzbiet skalny, po którym biegnie główna droga z południa na północ. Jadąc nią można co chwilę podziwiać widoki na Cieśninę Kalmarską i stały ląd po drugiej stronie.

Na wysokości Färjestaden dostrzegamy pierwsze wiatraki, symbol Olandii. Mijamy m.in. największy na wyspie wiatrak typu koźlak. W niemal każdej mijanej miejscowości możemy tez podziwiać stare średniowieczne kościoły, budowane z kamienia i bielone wapnem.

Za Skogsby wjeżdżamy na teren południowej Olandii, obszar wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zaczynają otwierać się przed nami słynne olandzkie stepy (Alvaret) – łąki i pastwiska porośnięte niską roślinnością i krzakami jałowca, z bardzo cienką warstwą gleby na skałach wapiennych, które często widać na powierzchni. Pierwszy przystanek robimy za Resmo przy stojących tu kilku zabytkowych wiatrakach – koźlakach i kurhanach z epoki brązu. Możemy zajrzeć do wnętrza wiatraków i zobaczyć, jak dawniej wykorzystywano siłę wiatru do mielenia zboża. Przy okazji rozpościera się przed nami widok na cieśninę i step.

Startując w dalszą drogę z Resmo przecinamy stepy Alvaret i docieramy do rzadziej odwiedzanego przez turystów wschodniego wybrzeża wyspy. Zatrzymujemy się przy kościele w Sandby i zaglądamy na cmentarz, gdzie stoją jedne z najładniejszych kamieni runicznych na Olandii, wzniesione ok 1000 lat temu, w których tekst łączy się z mitologicznymi rysunkami. Z pomocą przewodnika próbujemy odczytać runy i dowiadujemy się więcej o skandynawskich bogach, wyprawach i osiągnięciach wikingów.

Ruszamy dalej wracając inną drogą do Färjestaden, największej miejscowości na wyspie, z kilkoma restauracjami, dużym centrum handlowym i portem jachtowym z widokiem na Most Olandzki.

Wjeżdżamy ponownie na most i wracamy na ląd stały oglądając sylwetkę Kalmaru od strony wody, z wieżami zamku, katedry i wieży ciśnień.

WARIANT ŚREDNI – NA PÓŁNOC OD MOSTU

Od razu przecinamy wyspę kierując się na wschodnie wybrzeże. Przekonujemy się w ten sposób, że przy 140 km długości Olandia ma zaledwie kilkanaście kilometrów szerokości. Po drodze możliwość krótkiego postoju przy ukrytych w lesie ruinach największego grodziska na wyspie – Graborg z VI w. (zachowany mur obronny o długości 640 m i ruiny średniowiecznej kaplicy).

Kierujemy się dalej na północ i zatrzymujemy się w Lerkaka, przy najdłuższym na Olandii zachowanym rzędzie wiatraków. Możliwość zajrzenia do wnętrza wiatraka oraz obejrzenia kamienia runicznego z czasu Wikingów.

Z Lerkaka wracamy na zachodnie wybrzeże wyspy, po drodze podziwiając typowe dla Olandii krajobrazy stepowe, podobnie jak w południowej części wyspy wykształcone na skałach wapiennych.

Docieramy do ruin renesansowego zamku Borgholm, malowniczo położonego na skarpie u brzegów Cieśniny Kalmarskiej (ew. w okresie kwiecień-październik możliwe zwiedzanie, 30 SEK/os.).

W pobliżu znajduje się letnia rezydencja rodziny królewskiej – pałac Solliden. W okresie 15.05 – 15.09 polecamy spacer po parku otaczającym rezydencję (55 SEK/os.).

Ruszamy z powrotem na południe drogą, która biegnie po biegnącym przez całą długość wyspy grzbiecie skalnym. Co jakiś czas mamy możliwość podziwiania widoków na Cieśninę Kalmarską. Wracamy do mostu ruszamy z powrotem na ląd stały oglądając sylwetkę Kalmaru od strony wody, z wieżami zamku, katedry i wieży ciśnień.

WARIANT DŁUGI – POŁUDNIOWY KRANIEC OLANDII

Wizytę na wyspie rozpoczynamy od wjechania na główną drogę, biegnącą przez całą długość wyspy z północy na południe. Przez cały towarzyszą nam widoki na Cieśninę Kalmarską i stały ląd po drugiej stronie.

Jedziemy na południe i na wysokości Färjestaden dostrzegamy pierwsze wiatraki, symbol Olandii. Mijamy m.in. największy na wyspie wiatrak typu koźlak. W niemal każdej mijanej miejscowości możemy tez podziwiać stare średniowieczne kościoły, budowane z kamienia i bielone wapnem.

Za Skogsby wjeżdżamy na teren południowej Olandii, obszar wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zaczynają otwierać się przed nami słynne olandzkie stepy (Alvaret) – łąki i pastwiska porośnięte niską roślinnością i krzakami jałowca, z bardzo cienką warstwą gleby na skałach wapiennych, które często widać na powierzchni. Po drodze możemy zrobić przystanek przy wiatrakach w Resmo lub cmentarzysku z epoki Wikingów w Gettlinge.

Zbliżając się do południowych krańców wyspy przecinamy mur Karola X, oddzielający dawne królewskie tereny łowieckie. Do dziś na południowym krańcu wyspy spotkać można stada jeleni.

Wkrótce wjeżdżamy na wąską drogę, która prowadzi przez rezerwat przyrody Ottenby. Na końcu drogi czeka najwyższa w Szwecji latarnia morska Lange Jan (42 m). Możemy wejść na górę i nareszcie zobaczyć, jak wąską i długą wyspa jest Olandia. W pobliżu latarni znajduje się też stacja ornitologiczna i muzeum przyrodnicze Naturum. Południowy cypel Olandii to najsłynniejszy w Szwecji punkt obserwacji przelotów ptaków. Od wiosny do jesieni przelatują tędy setki a nawet tysiące ptaków dziennie. Wejście na latarnię morską 20 SEK/os.

Z Ottenby ruszamy na północ, tym razem drogą wzdłuż wschodniego wybrzeża Olandii. Wkrótce na horyzoncie pokazuje się nam odbudowany mur obronny grodu Eketorp. W okresie od połowy maja do początku września zachęcamy do zatrzymania się i wejścia do środka (60 SEK/os). W ten sposób przeniesiemy się do epoki żelaza poznając m.in. ówczesne zajęcia, sposób życia, zwierzęta hodowlane a nawet rozrywki.

Jedziemy dalej wzdłuż wybrzeża, a następnie przecinamy wyspę jadąc najbardziej malowniczą drogą przez stepy olandzkie. Jeśli czas na to pozwala, zatrzymujemy się przy kamieniach runicznych w Sandby z końca X w., w których tekst łączy się z mitologicznymi rysunkami.

Wracamy w stronę Mostu Olandzkiego już wzdłuż zachodniego brzegu wyspy. Wjeżdżamy ponownie na most i ruszamy z powrotem na ląd stały oglądając sylwetkę Kalmaru od strony wody, z wieżami zamku, katedry i wieży ciśnień.